26 نوامبر وقتی آب می خشکد: ظهور (و افول ناگزیر) دشتهای جنوب غرب افغانستان و تأثیر آن بر مهاجرت، کوکنار و ثبات
Posted at 18:27h
in دسته‌بندی نشده
Back نکات برجسته
| نویسندگان | دیوید منسفیلد |
|---|---|
| نوع نشریه | مقاله تلفیقی |
| موضوع | مدیریت منابع طبیعی |
| زبان | دری |
| تاریخ نشر | نوامبر 26, 2020 |
| مجموع صفحات | ٧۶ |
| قابل دسترسی در | English | پشتو | دری |
| تشریح |
وضعیت معیشت حدود ۱،۴ میلیون نفر در جنوب غرب افغانستان در معرض تهدید قرار دارد. این افراد در مناطق قبلا بیابانی فراه، نیمروز، هلمند و قندهار سکونت دارند. در دهه ۱۹۹۰، این مناطق به جز دره خاشرود در نیمروز و قسمت پایینی مارجه، عمدتا سرزمین بایر و بی سکنه بود. این مقاله با استفاده از کارهای ساحوی که در طی یک دوره ده ساله انجام شده، و با به کارگیری تصاویر از راه دور دارای کیفیت بالا، تهیه شده است. کارهای عمیق ساحوی پروسه هایی را ترسیم می کند که منجر به تصرف، اسکان و دگرگونی دشت های جنوب غربی شده است. مقاله حاضر نشان می دهد که الگوهای مهاجرت به این مناطق با گذشت زمان و در مکان های مختلف، تغییر پیدا کرده است، و توضیح می دهد که چگونه این دشت های بایر به مناطق مسکونی دایمی تبدیل شدند. مقاله، در مرحله بعدی شواهدی را ارائه می کند که نشان می دهد تحول سریع مناطق بیابانی سابق چه تاثیراتی بر جمعیت ساکن در آنجا گذاشته و چه تهدیداتی را متوجه بقای درازمدت معیشت آنها می سازد. سرانجام، مقاله توصیه هایی را ارائه می کند که چه کاری باید انجام شود تا فشارها بر این جمعیت بیابانی کاهش یابد: نه تنها پرداختن به عواملی که موجب مهاجرت به این مناطق بیابانی سابق می شود بلکه اقداماتی که می تواند چالش های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی موجود را برای کسانی که در آنجا زندگی می کنند، کاهش دهد. هدف این اقدامات کاهش اثرات بالقوه جابجایی گسترده مردم در داخل افغانستان، به کشورهای همسایه و احتمالاً فراتر از آن است. |