حق زندگی: قصه کوتاه ساحوی از سفر من در نیپال

16 فوریه حق زندگی: قصه کوتاه ساحوی از سفر من در نیپال

کار کردن در واحد تحقیق و ارزیابی افغانستان تنها در مورد انجام تحقیقات نیست، بلکه شامل دادخواهی و اشتراک در پالیسی سازی ها و کنفرانس های خارج از کشور برای آموزش کارمندان این اداره و نیز برای نمایندگی و ارائه یافته های این اداره میباشد.

به تاریخ 10-12 اکتوبر سال 2019 برای اشتراک در ورکشاپی تحت عنوان “مواد مخدر و حقوق بشر در آسیا: آیا عدالت وجود دارد (ندارد)؟” در کتماندو در نیپال اشتراک کردم. اشتراک کنندگان از کشورهای آسیایی  گرد هم آمده بودند و  تنوع فرهنگی سبب ایجاد علاقمندی بیشتر به این برنامه گردیده بود. تبادل تجارب و شریک ساختن داستان های مختلف از این کشورها منجر به پیدایش نظریات متفاوت و جدید گردید که در نتیجه کمک فراوانی به نهادهای پالیسی ساز نمود. 

بی صبرانه منتظر بودم که برای اولین بار نیپال را ببینم. وقتی آنجا رسیدم، چیزی که برایم جالب بود فرهنگ مشابه آنان با خیلی از کشورهای آسیایی دیگری بود که من قبلا دیده بودم؛ مهمان نوازی، چهره های خندان و رقص های محلی و سنتی که تقریبا در تمام برنامه ها دیده میشد. اما این تمام داستان نیست. موضوعات و چالش های مهم دیگری وجود داشت که ما را گرد هم آورده بود تا روی پالیسی ها کار کنیم.

در حالی که خیلی از کشورهای دیگر جهان برای کاهش مجازات استفاده کنندگان مواد مخدر و جرایم اینچنینی،

 در پالیسی های خویش تغییر آورده اند، برخی از کشورهای آسیایی حتی پالیسی های سنگین تری وضع کرده اند.

دلیل عمده که کنسرسیوم بین المللی پالیسی مواد مخدر این ورکشاپ سه روزه را با اشتراک حقوق دانان از کشورهای آسیایی برگزار کرد، دادخواهی برای قوانین مربوط مواد مخدر، و کاهش مجازات برای استفاده کنندگان مواد مخدر و یا جرایم اینچنینی، بود. 

هدف این ورکشاپ بحث و گفتگو در مورد یک چالش جهانی بود. هرچند اشتراک کنندگان موضوعات متفاوتی را مطرح می کردند، اما تمرکز اصلی ارتباط بین مواد مخدر و نقض حقوق بشر بود، مشکل جهانی که زندگی خیلی ها را گرفته است. 

از کل محتوای این ورکشاپ، چیزی که سبب گردید از منظر متفاوت به این موضوع بنگرم، بازدید از نهادی در کتماندو بود که برای زنان معتاد به مواد مخدر در این شهر، ابزار کاهش آسیب ارائه میکرد. گروهی از زنان گرد هم آمده بودند و در قسمت کاهش آسیب ها برای زنان معتاد کار می کردند. 

یکی از این زنان با بکس کلانی که در دست داشت، برای زنان معتاد سرنج، نوار بهداشتی و ابزار دیگری توزیع میکرد. هدف آنان کاهش آسیب های ناشی از استفاده مشترک معتادان از این ابزار بود. 

برعلاوه، این مرکز به عنوان یک نهاد توانبخشی برای زنانی که قصد ترک مواد مخدر را داشتند، کار میکرد. ابزار لازمه برای یادگیری حرفه های متفاوت برای آنها فراهم شده بود و زبان انگلیسی نیز برای شان آموزش داده میشد.

این زنها می توانستند چیزهای دستی تهیه کنند، آنها را به بازار به فروش رسانده و از آن عاید بدست آورند. کارمندان این نهاد نمایشی را اجرا کردند که در آن شیوه کار خویش را به نمایش گذاشتند که چگونه کار میکنند و با چه چالش های روبرو میشوند. این نمایش همه را متحیر کرده بود.  

هرچند این زنان در آمد اندکی داشتند، اما با حوصله مندی فراوانی کار میکردند. این موضوع برای همه اشتراک کنندگان انگیزه کار و همکاری در جوامع را ایجاد کرده بود. 

واحد تحقیق و ارزیابی افغانستان به عنوان یک نهاد پیشگام در اشکال مختلف مطالعات و انجام تحقیقات روی مواد مخدر و موضوعات مربوط به معیشت در منطقه، و به عنوان مرجع قوی شواهد برای پالیسی سازان در کشور است. اشتراک در چنین برنامه ها زمینه ایجاد ارتباط بین تحقیقات بر اساس شواهد و تحلیل اقدامات عملی جهت بهبودی بخشیدن به زندگی افراد، به ویژه اقشار آسیب پذیر جامعه افغانستان است.